راننده: آقا لطفاً پول خورد بدین! ربع سکه! نیم سکه! ندارین؟…
مسافر: شرمنده، من فقط طرح قدیم دارم!
راننده: این تراول مال کی بود؟ آقا گوشه نداره! لطف کن عوضش کن!… این میلیونی رو کی داد؟! من که گفتم خورد ندارم!…
مسافر: آقا من هر روز دارم این مسیرو می‌آم! روزی صدهزارتومن گرون می‌شه! شما دویست تومن گرونش کردین؟!
راننده: خانوم کرایه‌ش همینه! قبل از پل هشتصد تومن، بعد از پل یه میلیون. اینجا تعرفه‌ش تو موبایلم هست، بذار آپدیتش کنم.
یه مسافر دیگه: آقا واسه صدتومن ارزش نداره، فشارتو می‌بری بالا! بده بهش بره. من حساب می‌کنم!
راننده: برو خانوم! برو بقیه شو بنداز صندوق صدقات!
مسافر درو محکم می‌بنده، می‌گه: برو گم شو! داهاتی!
راننده یه آهی می‌کشه می‌گه: ببین چجوری جلو این همه مسافر من‌و سکه‌ی بهار آزادی یه پولم کرد

قبل از این که بخواهی در مورد من قضاوت کنی..

کفش های من را بپوش و در راه من قدم بزن.

از خیابان ها..دشت ها..کوههایی گذر کن که من کردم.

اشکهایی بریز که من ریختم.

دردها و خوشی های مرا تجربه کن.

سالهایی را بگذران که من گذراندم.

روی سنگ هایی بلغز که من لغزیدم.

دوباره و دوباره برخیز و مجددا در همان راه سخت قدم بزن.

همانطور که من انجام دادم.

بعد از آن زمان میتوانی در مورد من قضاوت کنی.

مجنون لیلی

کاربران حاضر لایک کنند؟